De periode met astrale storingen, die volgde op mijn reis naar Egypte, wordt eigenlijk ingeleid door een ietwat dwaas voorval. Voor alle duidelijkheid – bij de gebeurtenissen, die nu volgen, had ik geen bewustzijnsverruimende middelen gebruikt. Ik ben op een avond een kledingstuk kwijt in mijn kledingkast en ga op mijn knieën om beter te kunnen zoeken. Zo gauw ik met mijn twee handen de grond raak en naar voren kruip vindt er een transformatie plaats. De oerkracht die zich op dat moment van mij meester maakt lijkt uit het diepst van mijn wezen te komen. Het is een krachtdier dat zich naar voren dringt. Ik ben een wolf. En dat voelt extreem wild, fris, zuiver en extatisch. Het is tevens een moment van diep voelen, van intuïtie. Het wolf-zijn verdwijnt even snel als dat het is gekomen, op het moment dat mijn denkproces het weer overneemt. Het is dan alsof er een schaduw over mij valt, terwijl buiten het raam de Volle Maan schijnt.
Nu klinkt dit ongetwijfeld als een goedkope horrorfilm of B-movie uit de seventies, waarin een kitscherige Volle Maan aan de hemel staat te blikkeren, onderwijl begeleid door het klagelijke gehuil van een wolf of weerwolf. Dergelijke films zijn echter een afspiegeling van onze diepste angsten en verlangens, omdat we het contact met ons innerlijk dier zijn verloren. De Volle Maan staat in het griezelfilm symbool voor onze schaduwzijde die we verdringen – voor ons onderbewustzijn. De wereld van geesten, demonische schepsels en andere astrale krachten is verdrongen en verworden tot de schaduwzijde van onze psyche. Hoe anders was dat nog in het Paleolithicum, toen de mens (in wat nu Europa is) zijn leefwereld deelde met mammoeten, mastodonten, neushoorns, wilde paarden, holenberen en holenleeuwen; zoals tekeningen en schilderingen op de wanden en plafonds van grotten ons tonen. We zien vrouwelijke en mannelijke sjamanen met de kop van een leeuw, een bizon of een vogel afgebeeld, wat aangeeft dat ze nog in contact leefden met hun dierlijke zielenprincipe. Mijn wolf-zijn was een ervaring die de mens toen in het duister van een heilige grot beleefde, op het moment dat het licht van een fakkel de muurschildering van een wolf tot leven bracht in zijn geest. Maar door de hedendaagse scheiding van ons innerlijke dier in stand te houden kunnen we nooit volledig mens zijn. Dit besef begon door deze ervaring nu bij mij te dagen.
De Sjamaan
Diezelfde nacht nog kreeg ik een lucide droom waarin ik het gevoel had uit te treden. De droom liet me een vergelijkbare oerkracht voelen als met de geest van de wolf, maar deze keer was ik (ingetreden in) een mens; een oermens die nog verbonden is met zijn dierlijke ziel. Een sjamaan of druïde om precies te zijn, die met zijn actieve, mannelijke energie de geestenwereld betreedt. Ik ben gezeteld op een stenen troon aan de rand van een woud en houd in mijn linkerhand een houten druïdestaf vast. Op mijn hoofd draag ik een hertenkop met een groot gewei, en mijn woeste baard is lang en grijs. Boven mijn kruin cirkelt, rondom de Noordelijke hemelpool, een heldere sterrenhemel. De mensen die zich voor mijn troon verzameld hebben zijn gekomen met vele vragen. Ik weet in mijn ‘droom’, dat deze archaïsche scene deel uitmaakt van mijn Ziel. Als de Ziel een grote, ronde, cake of taart zou zijn, dan is dit oude leven er een taartpunt van.
Later zou ik inzicht krijgen in de kracht waarover ik als sjamaan beschikte en kon ik ook de wolfervaring in dit verband begrijpen.
Door gebruik te maken van de zogenaamde sjamanenladder kon ik ‘in de huid van een wolf kruipen’ – een wolf worden.
Deze transformatietechniek was ook bekend bij de Rishi’s en Yogi’s uit de oude hindoecultuur, en wordt in Yoga Samyama genoemd. Samyama bestaat uit drie aflopende traptreden, omdat men bovenaan de ladder begint. De bovenste trede van de ladder is eenwording of eenheidbeleving (Sanskriet: Samadhi), de middelste trede is schouwen of waarnemen vanuit meditatie (Sanskriet: Dhyana) en de onderste trede is concentratie (Sanskriet: Dharana). Men transformeert in het ‘onderwerp’ waar men zich op concentreert. In het geval van de door mij beleefde transformatie, de ziel van een wolf. De sjamaan school in een afgelegen hoek van mijn geest die plotseling onder invloed van de Volle Maan werd geactiveerd. In Yoga worden paranormale verworvenheden die men verkrijgt doormiddel van Samyama (de sjamanenladder) Siddhi’s genoemd. De herinnering aan gedaanteveranderingen – zoals we die ook in mythen en sprookjes tegenkomen – stamt uit een ‘voortijd’ waarin onze geest nog niet zo gebonden was aan de fysieke menselijke vorm, hij kon ook de vorm aannemen van een plant of een dier.
Deze inzichten zouden pas later in mijn leven komen. Vóór dat moment kon ik de wolf ervaring en de druïdedroom nog niet plaatsen.
Toch waren beide ervaringen bemoedigend en verhelderend, al stonden ze direct aan het begin van een periode vol verwarring en astrale storingen. De aanleiding daarvoor was dat bij mij de deur naar de andere wereld op een kier was blijven staan. Na de ‘spontane’ inwijding die ik had ondergaan in Egypte. Deze inwijding was geïnitieerd door een totale lichamelijke uitputting, en had elke vorm van begeleiding ontbeerd. Door te experimenteren met bewustzijns veranderende middelen, werd ik nog eens extra gevoelig voor dergelijke storingen en geestverschijningen.
Pas in een latere fase van mijn leven heb ik – in een ceremoniële setting en op een constructieve en veilige wijze – het Afrikaanse sjamanenmiddel Iboga gebruikt, met als doel bepaalde innerlijke blokkades op te heffen. Deze wortel (Tabernanthe Iboga) met de visionaire substantie ibogaine, is – evenals de Zuid Amerikaanse liaanachtige klimplant Banisteriopsis Caapi die deel uitmaakt van het hallucinogene middel Ayahuasca – verbonden met zowel de Slang (liaanvorm) als de Levensboom (wortel) of Kosmische As. Dit zijn allemaal metaforen voor de sjamanenladder. Ook met Ayahuasca heb ik later kennis mogen maken. Mijn ervaring met Iboga zal in deel 32, ‘De Blauwe Man’, behandeld worden.
De Grafheuvel
De deur naar een andere werkelijkheid was dus – zonder dat ik het wist – geopend. Twee voorbeelden van astrale storingen die in dejaren direct na Egypte plaatsvonden zal ik nu geven. Ze maken deel uit van een reeks gebeurtenissen waar ik zelf nooit een rationele erklaring voor heb kunnen vinden. In deze periode verdwijnen met enige regelmaat, voorwerpen spoorloos of ze duiken op vreemde plekken op. Dat gebeurt eveneens op de Veluwe, waar ik meewerk aan de opgraving van enkele grafheuvels – die dateren van zo’n vijfduizend jaar geleden.
We zijn op de heide en doen die dag het laatste onderzoek van het seizoen. Ik deponeer als eerste mijn volle rugzak in het busje dat ons ’s middags naar Amsterdam zal terugbrengen. De andere leden van het opgravingteam gooien de rest van de bagage er bovenop. Ik vertrek daarna met een jeep over de zandvlakte naar een grafheuvel die vrijwel geheel afgeschaafd is door een bulldozer. Daar zullen we e laatste foto’s van de site schieten. De vlakke bodem geeft de verkleuring weer van enkele skeletten en aardewerken potten binnen de cirkel van de kunstmatige heuvel. Als we een uur later over de zandvlakte terugrijden naar het busje, zie ik bij toeval links van mij in de verte een object half uit het zand steken. We rijden er heen en het blijkt mijn grote rugzak met draagframe te zijn. Rondom ontbreekt elk spoor van voetstappen of autobanden. Als we bij de autobus terugkeren blijkt de bagage onaangeroerd te zijn, de spullen liggen erbij zoals wij ze die ochtend hebben achtergelaten. Alleen met dat verschil dat mijn rugzak toen nog onderaan de grote stapel lag!
De Verdwenen Man
Een ontmoeting van astrale aard doet zich voor als ik met een vriend in een café in de Amsterdamse binnenstad aan een tafeltje zit.
Het bruine café is gezellig druk, en ik ben met hem verwikkeld in een geanimeerd gesprek. Dan hoor ik plotseling een stem achter mij nadrukkelijk zeggen: “Hallo Frank”. Die stem doet bij mij – om onbekende reden – de nekharen overeind staan. Ik draai mij om, en een jonge man kijkt me uitdrukkingloos aan. Dan wendt hij zich van mij af, en loopt het café uit. Mijn vriend vraagt nog: “Ken je hem?”, en ik schud van ‘nee’. Ik sta snel op, en open de buitendeur om de persoon te vragen wie hij is, en hoe hij mij kent. Maar er is niemand te bekennen, de straat is leeg.
De Astrale Kap
Dit gebeuren laat bij mij een alarmerend gevoel achter. Diep van binnen weet ik dat ik de ‘verdwenen’ man uit een ander leven ken.
Dat is natuurlijk een absurd idee, maar ik word op dat moment bevangen door eenzelfde soort gevoel dat ik kreeg tijdens de ontmoeting met de magiërs in Egypte, na de ‘outer body experience’. Op astrale momenten als deze, kan ik vaak een kap van energetische prikkelingen voelen, die loopt van mijn voorhoofd tot op mijn rug. In enkele dromen herhaalt deze ‘zintuiglijke’ ervaring zich. De kap van prikkelingen die ik op mijn hoofd voel is dan een leeuwenkop met opengesperde muil die op mijn rug eindigt in de achterpoten en de staart van het roofdier. De Griekse held Heracles, die de zoon was van Zeus en de sterfelijke Alcmene droegen op gelijke wijze de huid van de overwonnen Nemeïsche leeuw. Ook de sjamaan, met over zijn hoofd een wolfskop en wolfshuid, te zien in afb. 1, verwijst naar deze astrale kap. Mijn dromen laten zien dat de leeuwenhuid symbool staat voor de dierlijke of astrale kracht in de mens; de kracht die wij moeten ‘overwinnen’ door hem te beheersen en te integreren, zoals de halfgod Heracles had gedaan. En niet te verwerpen zoals wij nu doen. Omdat het onderdrukken van ons dierlijk bewustzijn leidt tot wreed, beestachtig gedrag. Deze onbewuste driften staan symbool voor het gevangen raken van onze geest in de zwaartekracht en de stof. Het zijn waarnemingen die komen vanuit mijn dierlijke ziel of het astrale lichaam. Het zijn waarnemingen waar ik pas veel later wat mee kan. Op het moment dat ik ga begrijpen dat het de eerste stappen zijn in het alchemistische proces, namelijk van de beheersing van de driften in de mens.
